Thursday, December 20, 2012

मलापण ओळख बनायचं...

Posted by Unknown

जन्माला सगळेच येतात
काहीजण आठवण बनतात
वेगळं काहीतरी करायचं
इतरांपेक्षा वेगळं जगायचं
काहीतरी वेगळं करायचं
मलापण ओळख बनायचं

शाळेत तर सगळेच शिकतात
थोडेच शिकल्यासारखे वागतात
शाळेत फक्त पहिलं यायचं नसतं
शिकतोय का ते समजायचं असतं
काहीतरी वेगळं करायचं
मलापण ओळख बनायचं

घरातल्यांबरोबर सगळेच राहतात
एकत्र तर प्राणी देखील जगतात
फक्त सोबत राहायचं नसतं
घराचं नाव मोठं करायचं असतं
काहीतरी वेगळं करायचं
मलापण ओळख बनायचं

प्रेम तर सगळेच करतात
ऐकमेकांना जीवही लावतात
प्रेम काय कुणाचंही जमतंय
पण वेगळं प्रेमंच अमर होतंय
काहीतरी वेगळं करायचं
मलापण ओळख बनायचं

नोकरी खुपजण करतात
इतरांसारखे तेही कमवतात
मला फक्त कमवायचं नाही
इतरांपेक्षा वेगळं करायचंय काही
काहीतरी वेगळं करायचं
मलापण ओळख बनायचं

चांगल्या कविता खुपजण करतात
त्यातले काहीजण लक्षात राहतात
मला शब्दासोबत वेगळं काही करायचंय
तुम्हाला काही वेळ स्वप्नात जगवायचंय
काहीतरी वेगळं करायचं
मलापण ओळख बनायचं...


स्वत:तला मित्र

Posted by Unknown

 
गुरु ठाकूर 
हे मराठी फिल्म इंडस्ट्रीमधलं गाजलेलं नाव...
त्यांनी सांगितलेली मैत्रीची व्याख्या आणि त्यावरची हि सुंदर कविता.
स्वतःच  स्वत:चा मित्र होणे हीच आजची गरज आहे.
स्वतः स्वताची परीक्षा तिसऱ्या चष्म्यातून करायची.
मित्र म्हणजे मीच त्रयस्तपणे...


कि नेहमीच नसतं अचूक कुणी, घड्याळ देखील चुकतं राव,
जिंकलो जिंकलो म्हणता म्हणता निसटून जातो हातचा डाव.
पडत जातात उलटे फासे घरासोबत फिरतात वासे,
अश्या वेळी मोडू नये धीर कधी सोडू नये,
नशिबाच्या नावानेही उगीच बोटं मोडू नये.
भरवश्याचे  करतात दावे, आठवू नये त्यांची नावे,
सगळी दारं मिटतात तेव्हा आपणच आपला मित्र व्हावे.
मग अचूक दिसते वाट, बुडण्या आधीच मिळतो काठ,
खडक होऊन हसत हसत झेलता येते प्रत्येक लाट,
ज्याला हे जमलं त्याला सामील होतात ग्रह तारे,
केवळ तुमच्या शिडासाठी वाट सोडून वाहतील वारे,
म्हणून म्हणतो इतक तरी फक्त एकदा जमवून बघा,
आप्त, सखा, जिवलग यार, स्वतःत शोधून पहा.
 
- गुरु ठाकूर

Monday, December 17, 2012

उत्कट-बित्कट

Posted by Unknown

संदीप खरे

उत्कट-बित्कट होऊ नये,भांडू नये, तंडू नये...
असे वाटते आज-काल,नवे काही मांडू नये...

नको कुठला नवा भार, जुनेच गुंते शिल्लक फार..
सूर गाठ-नीर गाठ, राहून द्याव्यात, ओढू नये…
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये...

असे वाटते बसून घ्यावे, उरले श्वास मोजत रहावे..
जन्मा-बिन्मा आलो त्याचे, पांग सुद्धा फेडू नये…
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये...

शिंकांसारखे सोपस्कार, मला झालीये सर्दी फार..
असल्या गळक्या जगण्यासाठी, रूमालसुद्धा काढू नये…
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये...

कुठे कधी रमला जीव, खरंच फार दमला जीव..
वजन, ज्ञान, ओळख, पित्त काही-काही वाढू नये…
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये...

कसले प्रहर, कसला काळ, मनात कायम संध्याकाळ..
तिच्या कुशीत मांडली कविता, तेवढी मात्र मोडू नये…
असे वाटते आज-काल, नवे काही मांडू नये...
-संदीप खरे

Monday, November 5, 2012

Life of Engineering Student

Posted by Unknown



SYLLABUS जरा जास्तचं आहे
दरवर्षी वाट‌तो...
CHAPTERS पाहुन PASSINGचा
PROBLEM मनात दाट‌तो...

तरी LECTURES सुरु राहतात
डोक्यात काही घुसत नाही...
चित्र विचित्र FIGURES शिवाय
BOARD वर काही दिसत नाही...

तितक्यात कुठुनतरी FUNCTIONची
DATE जवळ येते...
SEM. मधले काही दिवस
नकळत चोरुन नेते

नंतर EXTRA LECTURES घेऊन
भराभरा शिकवत राहतात...
फक्त THEORY सांगुन
SYLLABUS लवकर संपवू पाहतात...

पुन्हा हात चालु लागतात
मन मात्र लागत नाही...
सरांशिवाय वर्गामध्ये
दुसरं कुणीच बोलत नाही...

LECTURES संपुन SUBMISSIONचा
सुरु होतो पुन्हा खेळ...
SHEETS COMPLETE करण्यात
फार फार जातो वेळ...

चक्क डोळ्यांसमोर SYLLABUS
चुटकीसरशी संपुन जातो...
P.L. मध्ये वाचुन सुद्धा
 PAPER का बरं SO SOच जातो...